*Haruu powoli wędrowała w stronę wodopoju.
Od mieszkańców miasta słyszała, że tutaj mieszka przywódczyni wygnańców.
Pysznie.
Słyszała, że w Stadzie Psiej Ziemi jest podobno suka ze skrzydłami.
Już wyobrażała sobie, jak słodko byłoby ją zabić.
W oddali Haruu zobaczyła wodopój.
Powoli się do niego zbliżyła i wtedy dostrzegła Katrinę.
Nie wyglądała na zbytnio zadowoloną.
Haruu trochę się bała.
Nie chciała zostać zaatakowana już przy pierwszej próbie nawiązania kontaktu.
Po krótkim zastanowieniu podeszła, by się napić.
Warknęła w myślach.
Szkoda, że wyglądała tak cukierkowo.
Ta mogłaby pomylić ją z wrogiem, a tego by nie chciała.*

*Haruu dostrzegła to.
Odskoczyła natychmiast od wody, nad którą przed chwilą przysiadła.*
- Ej! Nie musisz mnie atakować! Jestem po waszej stronie i mam powody, żeby tu być!
*Usiadła i starała się uspokoić zszargane nerwy.
Po pierwsze chciała wyjaśnić tajemnicę swojego wyglądu.
Zawsze robiła to najpierw.*
- Wiem, że wyglądam jak wyglądam, ale to nie moja wina, że mój ojciec był jakimś cholernym pieseczkiem ze skrzydłami, nie wybierałam sobie rodziny.
*Odetchnęła z ulgą.*
[b]- Chciałabym do was dołączyć. Jak już mówiłam, mam swoje powody.*
*Poprzez swoją mimikę i zachowanie, Haruu nie wyglądała już tak przyjaźnie jak wcześniej.*

*Haruu nie wiedziała za bardzo co powiedzieć.
Ruszyła po prostu za nową znajomą
przytłoczona swoimi myślami.
Czy przywódczyni ją przyjmie?
Jaka będzie jej reakcja?
Jak jej się będzie tu wieść?
Poza tym spodobała jej się ta suka.
Może... może kiedyś porozmawiają?*