*Nagle coś rozświetliło niebo i rozległ się gwałtowny, głośny grzmot. A Julia nienawidziła grzmotów. Rzuciła się w stronę Skitka i schowała pysk w jego futrze tak, żeby nic nie widzieć.*
- Tylkoniegrzmotytylkoniegrzmotytylkoniegrzmotytylkoniegrzmoty...
*Zaczęło padać coraz mocniej, zerwał się porywisty wiatr.*

- To samo miałam powiedzieć!
*Znów uderzył jakiś piorun. Julia wstała szybko i otrzepała się z piachu. Tylko jedno pytanie... gdzie teraz biec? Morze rozszalało się na dobre i zimna woda natychmiast zmoczyła psom łapy. Suczka zadrżała i spojrzała z wyczekiwaniem na Skicia. Nie miała ochoty tak stać i moknąć. Znowu głośno kichnęła.*

*Julia zaczęła biec za nim. W tej chwili przypomniała sobie, że biegną w stronę zawalonych wieżowców. Po kichnięciu, rzuciła się przez siebie i wspomagana strachem ujrzała już zarysu pierwszego, powalonego przez wodę budynku. Wskazała na niego łbem, tak aby dać znać Skitowi, że tam mają się udać. Powoli zaczęły ją boleć łapy od tego długiego sprintu przed siebie. A burza zaczęła szaleć jeszcze bardziej, pioruny trzaskały dosłownie co chwilę.*

*Leżący, zasypany piachem wieżowiec nie wyglądał zbyt gościnnie, ale zawsze coś, niż nic. W jednym oknie była dziura na tyle duża, by zmieścił się pies taki jak Julia lub Skeet. Suczka szybko wskoczyła w dziurę, harując trochę ostrym szkłem opuszkę łapy. W mieszkaniu było nieco cieplej niż na dworze, ale dalej zimno. Na szczęście nie wiał tu wiatr. W mieszkaniu strasznie huczało i słychać było grzmoty. Humor mógł poprawić jedynie wygląd mieszkania, czyli przewrócone na bok. Julia stanęła i poczekała na przyjaciela, kichając.*

- Tylko tak... trochę zimno...
*Kichnęła dwa razy i podeszła do przewróconej kanapy. Kiedy błysnęło, natychmiast ułożyła się obok i zaczęła drżeć lekko ze strachu. Popatrzyła się na Skeeta wzrokiem przestraszonego szczeniaka i... zaskomlała.*

- No... fajnie...
*Julia westchnęła, nie miała jakoś weny czy nawet chęci na dłuższe przemowy, podziękowania. Po prostu nie mogła w to uwierzyć, że gdyby nie głupi pomysł jej podświadomości, teraz leżałaby sobie leniwie w swojej norce, na mięciutkim mchu i tylko oddechem dawałaby znać, że żyje. A teraz naokoło niej i Skeeta szaleją pioruny, oni sami skryli się w wywróconym wieżowcu i ni żywej duszy oprócz nich tu nie ma. Ale może są tego jakieś dobre strony. Julię nie obchodziły już pioruny. Poczuła taką senność, zmęczenie. Ułożyła pysk na łapach i zamknęła oczy.*

- Gdzie idziesz?
*Julia wyczuła, że Skit wstał więc zaczęła go obserwować. Kiedy stanął przy wyjściu trochę spanikowała, jak zawsze zresztą. Nie chciała zostać tu sama.*